Rechtbank Oost-Brabant, 16 februari 2022, ECLI:NL:RBOBR:2022:466

Scholen worden steeds vaker aansprakelijk gesteld door (de ouders van) kinderen. Wat geldt er ten aanzien van de zorgplicht van een school? Is de school aansprakelijk te houden bij schade of een ongeval? Je leest er in deze uitspraak meer over.

Relevante feiten en omstandigheden

Op een middag in 2018 kreeg een klas uit groep zeven les van een gymdocent. Tijdens de les werd de klas verdeeld over drie activiteiten, waaronder een activiteit met een sprong middels een mini-trampoline over een kast. De drie activiteiten vonden plaats in één gymzaal. Bij de activiteit met de mini-trampoline moest de groep zich opstellen in een rij, een aanloop nemen, zich afzetten op de mini-trampoline en vervolgens met een sprong over een kast heen moesten springen. Achter de kast lag een dikke mat.

Op enig moment ging de salto van een kind uit de groep - de eisende partij - mis. Het kind kwam bij de landing op de mat met zijn knie tegen zijn hoofd en viel op de mat. Het gevolg hiervan was een rode plek rondom de oogkas, een aantal uitgevallen wimpers en een bloedneus. Tijdens de feitelijke sprong van het kind bevond de docent zich niet in het vak waar gesprongen werd. De docent zat op dat moment op een bank op het grensvlak van de twee andere activiteiten, waar hij zicht had op alle activiteiten. De docent heeft zich na het ongeval ook over het kind ontfermd en aangegeven dat het naar de kleedkamer moest om de bloedneus te stelpen.

Het kind en zijn ouders hebben de gymleraar en zijn werkgever aansprakelijk gesteld voor de schade van het kind. De aansprakelijkheid is betwist en is het centrale onderwerp in deze uitspraak.

Beoordeling aansprakelijkheid

De rechtbank merkt vooreerst op dat het enkele feit dat er een ongeval heeft plaatsgevonden – hoe vervelend en ingrijpend de gevolgen van een ongeval ook zijn – onvoldoende is om aansprakelijkheid aan te nemen. De rechtbank merkt daarbij op dat een gymles nou eenmaal een verhoogd risico op ongelukken met zich meebrengt en dat dit niet op voorhand uit te sluiten is. Dit is nu eenmaal een door de maatschappij tot op zekere hoogte aanvaard risico, zo stelt de rechtbank vast.

De rechtbank onderzoekt vervolgens de gestelde zorgplichtschending aan de hand van de vraag of de docent gehandeld heeft als een redelijk handelend en redelijk bekwaam gymdocent. Daarbij toetst de rechtbank aan wet- en regelgeving, de normen die gelden voor het vak van gymdocent én de criteria uit het Kelderluik-arrest:

“alleen in het licht van de omstandigheden van het gegeven geval kan worden beoordeeld of en in hoever aan iemand die een situatie in het leven roept welke voor anderen bij niet-inachtneming van de vereiste oplettendheid en voorzichtigheid gevaarlijk is, de eis kan worden gesteld, dat hij rekening houdt met de mogelijkheid dat die oplettendheid en voorzichtigheid niet zullen worden betracht en met het oog daarop bepaalde veiligheidsmaatregelen neemt; dat daarbij dient te worden gelet niet alleen op de mate van waarschijnlijkheid waarmee de niet-inachtneming van de vereiste oplettendheid en voorzichtigheid kan worden verwacht, maar ook op de hoegrootheid van de kans dat daaruit ongevallen ontstaan, op de ernst die de gevolgen daarvan kunnen hebben, en op de mate van bezwaarlijkheid van te nemen veiligheidsmaatregelen;”

De rechtbank toets de (gestelde) zorgplichtschending aan de volgende drie fasen;

I.    voorfase - namelijk de inrichting van de gymzaal: splitsing terwijl er maar één docent is)

De rechtbank oordeelde dat het niet per definitie gevaarlijk is om drie verschillende activiteiten tegelijkertijd uit te laten voeren. Dit brengt óók niet met zich mee dat het organiseren van drie activiteiten met zich meebrengt dat er geen adequaat toezicht gehouden kan worden. De zaal was volgens de rechtbank overzichtelijk genoeg.

II.    uitvoeringsfase (toezicht houden en instructie geven gedurende de uitvoering van de oefeningen)

De rechtbank wijst erop dat adequaat toezicht niet inhoudt de docent elk ongeval moet voorkomen en dat een ongeval in een klein hoekje zit. Het is volgens de rechtbank echter wel zo dat de docent een voldoende mate van oplettendheid van een redelijk handelend en redelijk bekwaam vakgenoot dient te hanteren.

Dat de docent gedurende de les af en toe een blik wierp op zijn laptop, brengt niet automatisch met zich mee dat er onvoldoende toezicht is gehouden. Hij kon immers vanaf zijn positie op de bank alles overzien en horen. De docent heeft hiermee voldoende toezicht gehouden. Het is volgens de rechtbank niet noodzakelijk dat de docent permanent zijn blik op de uitvoering van iedere oefening richt.

Bij het voorgaande overweegt de rechtbank ook nog wat het een voor de groep bekende oefening was en dat de groep - die als prettig en meewerkend moet worden beschouwd - geen aanleiding gaf tot permanent toezicht.

III.    nazorgfase (het verlenen en organiseren van adequate medische hulp).

De stelling van het kind dat er onvoldoende nazorg is verleend door de docent, wordt door de rechtbank niet gevolgd. Het kind is niet bewusteloos geweest, de docent heeft met het kind over het letsel gesproken en het kind heeft zich vervolgens zelf weer omgekleed. Er waren geen aanwijzingen dat er sprake was van gebrekkige coördinatie, duizeligheid of verstoord evenwicht. De docent had dan ook niet hoeven te vermoeden dat er sprake was van meer letsel dan wat er zichtbaar was - de rode plek rondom de oogkas, een aantal uitgevallen wimpers en een bloedneus.

Conclusie

Gelet op het voorgaande oordeelt de rechtbank dat er geen sprake is van een zorgplichtschending, waardoor er verder ook niet ingegaan hoeft te worden op de onderwerpen schade en causaal verband. De rechtbank wijst de vorderingen van het kind af.

Heeft u te maken gehad met een kind die een ongeval heeft gehad op school? Heeft u vragen over andere aansprakelijkheidsonderwerpen? Neem dan gerust contact op!

Wilt u de hele uitspraak nalezen, klik dan hier.